Jak wybrać króla? [FELIETON]

Lionel Messi to piłkarz wybitny, jeden z najlepszych w historii. Ale czy najlepszy, jak czytam i słyszę po mistrzostwach świata w Katarze? Tego nie wie nikt i nie da się tego sprawdzić.

Piłka nożna to nie bieg na 100 m czy skok wzwyż, gdzie stosunkowo łatwo wskazać kto jest najlepszy obecnie, a kto był w historii. Piszę “stosunkowo”, bo nie wiadomo, czy Jesse Owens, czerokrotny mistrz olimpijski z 1936 roku, na tartanowej bieżni nie pobiegłby szybciej niż Usain Bolt. Amerykanin nie miał przecież do dyspozycji laboratoriów z kosmicznymi technologiami pomagającymi w treningach, a na szutrowej bieżni przebiegł sprinterski dystans w 10,2 sekundy.

Z porównaniami piłkarzy sprawa jest dużo bardzie skomplikowana, a rozstrzygnięcia nieoczywiste. Lionel Messi, nazywany po katarskim mundialu “Bogiem futbolu”, ma w dorobku wszystkie trofea możliwe do zdobycia w naszych czasach. Ostatnim brakującym było mistrzostwo świata. Pele ma w kolekcji aż trzy mistrzowskie tytuły – pierwszy wywalczył z Brazylią, gdy miał 18 lat, a ostatni – wieku 30 lat, w 1970 roku. Ligi Mistrzów nie wygrał, bo nigdy nie grał w europejskim klubie, za to dwa razy zdobył z Santosem Puchar Interkontynentalny, podobno kiedyś trofeum dużo bardziej prestiżowe niż dzisiaj.

Wielkim piłkarzem był Franz Beckenbauer, który miał trudniej od wymienionej wyżej trójki, bo był obrońcą. Wpływ na piłkę nożną miał ogromny, bo jako jeden z pierwszych libero, czyli stoperów grającyj najgłębiej, grał bardzo ofensywnie, strzelając w karierze 108 goli.

Gdyby polskich kibiców zapytać, kto był najlepszym naszym piłkarzem w historii, odpowiedzi byłoby wiele. Robert Lewandowski strzela mnóstwo goli, gra w najbogatszych, a przez to najlepszych klubach, jednak nie ma na koncie żadnego medali najważniejszych imprez. A takie mają Kazimierz Deyna, na którego wskażą zapewne fani Legii Warszawa, i Zbigniew Boniek. Ten ostatni wygrał z Puchar Europy, czyli ówczesną Ligę Mistrzów. Fani ze Śląska zapewne wskazaliby na Włodzimierza Lubańskiego, piłkarza – jak czytam i słyszę – o największym talencie, jednak niespełnionym przez kontuzję.

Wszystkie te porównania i przyznawane zaszczyty są bardzo subiektywne, bo jeszcze nikt nie wynalazł sposobu na porównanie ludzi, których sukcesy dzielą dziesiątki lat. I nie przypuszczam, żeby pomogła nawet sztuczna ineligencja, skoro do dziś nie wiemy, czy gol Geoffa Hursta zdobyty w finale w 1966 roku był prawidłowy, czy może Azer Tofik Bachramow, sędziujący na linii, pomylił się uznając, że piłka odbiła się od poprzeczki i za linią bramkową.

Dziś najlepszy jest Messi, wcześniej królował Maradona, w przed nim byli Beckenbauer i Pele. A jedynego króla nie było i nie będzie, bo “umarł król, niech żyje król”.