Derby Łodzi, czyli jak kibole zepchnęli w cień piłkarzy

Maciej Szczęsny, były bramkarz Widzewa, Legii i Wisły Kraków, czyli miast, które miały po dwie drużyny w ekstraklasie, pytany o najważniejsze derby w Polsce, stwierdził kiedyś, że żadne nie mogą równać się z łódzkimi.

Dokładnie nie jestem w stanie go zacytować, ale podkreślał, że w Łodzi o meczu Widzewa z ŁKS-em mówi się miesiąc przed i miesiąc po. Szczęsny miał szczęście grać w spotkaniach derbowych w czasie, gdy łódzkie kluby zaliczały się do najlepszych w Polsce – w 1997 roku Widzew po raz czwarty zdobył mistrzostwo, a w kolejnym sezonie na tronie zmienił go ŁKS. Żaden z moich kolegów – dziennikarzy z Warszawy i Krakowa nawet nie próbował wtedy dyskutować na temat wyższości rywalizacji o prymat w Łodzi z meczami Legii z Polonią czy Wisły z Cracovią, nie mówiąc już o Poznaniu, Trójmieście czy Śląsku.

Wcześniejsze derby – z lat 70., 80. ubiegłego stulecia znam bardziej z opowieści jego uczestników. Słyszałem wtedy, że przed i po meczu jego bohaterowie z obu zespołów spotykali się w kawiarni, zdarzało się też, że punkty zdobywał ten klub, który ich bardziej potrzebował. A że piłkarze należeli wówczas do najlepszych w kraju, potrafili stworzyć takie widowisko, że kibice wypełniający stadion nie orientowali się, że byli świadkami spektaklu, którego zakończenie było wyreżyserowane. Oczywiście, takie mecze były wyjątkami, lecz miały miejsce, gdyż, cytując niezapomnianego Leszka Jezierskiego, “punkty i tak zostały w Łodzi”.

NIE PRZEGAP: Czas na trzęsienie ziemi w Widzewie? Pawlak: „Być może derby to najlepszy moment, by odmienić oblicze drużyny”

Słabych trzeba dobijać i smutna ucieczka

Podobno przełomem był rok 1990, kiedy w większej potrzebie był broniący się przed spadkiem Widzew, jednak 13 kwietnia piłkarze ŁKS-u stwierdzili – ponoć – że słabych trzeba dobić i po golu Jacka Ziobera pokonali Widzew 1:0, przyczyniając się do jego spadku. Od tego czasu derby Łodzi podobno nie są reżyserowane i zajmując się nimi zawodowo przez niemal 30 lat nie słyszałem, żeby było inaczej. Z jednym niechlubnym wyjątkiem…
29 maja 1999 roku Widzew rozbił ŁKS na swoim stadionie 5:0, ale wtedy nawet dziecko siedzące na trybunach musiało się zorientować, że mecz nie był czysty. Do historii derbów przeszła ucieczka jednego z “bohaterów”, który w przerwie został zmieniony i nie czekając na drugą połową wyjechał ze stadionu.

Gdyby to ode mnie zależało, to spotkanie powinno być wymazane z historii derbów, bo chluby im nie przynosi.

Niestety, wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że w łódzkiej piłce nadchodzą chude lata, a o derbach będzie się mówić w kontekście kibolskich rozrób niż z powodu wysokiego poziomu. O tym jednak później…

CZYTAJ TEŻ: Maciej Terlecki: W Widzewie spokojniej podchodzono do starć z ŁKS-em

W felietonie ma być o subiektywnych odczuciach. Oto derby, które najbardziej zapamiętałem:

• W 1975 roku, kiedy Dawid, czyli Widzew po awansie do pierwszej ligi, sensacyjnie pokonał ełkaesowskiego Goliata na jego stadionie.
• Sytuacja odwróciła się 22 lata później, gdy w pierwszej wiosennej kolejce broniący tytułu i zmierzający po kolejny Widzew przegrał niespodziewanie z ŁKS-em po trafieniu Marcina Danielewicza.
• W sezonie 1995/1996 ciekawiej niż w czasie meczu było przed jego rozpoczęciem, kiedy omal nie doszło do bójki piłkarzy na boisku. Widzewiacy zaczęli się rozgrzewać na połowie zwyczajowo zarezerwowanej dla gospodarza, czyli ŁKS-u. Przez kilka minut ponad 20 zawodników przeszkadzało sobie, często złośliwie, kopało w siebie piłką (byli dobrzy, więc trafiali). Derby zakończyły się remisem 1:1.
• Dużym wydarzeniem były derby z sierpnia 2006 roku, pierwsze w ekstraklasie po sześcioletniej przerwie. Faworytem był ŁKS, ale Widzew wygrał na swoim stadionie 2:1.
• W 2006 roku trenerem Widzewa był Michał Probierz, który pięć lat później prowadził w derbach ŁKS. Poprowadził do zwycięstwa 1:0 (gol Marcina Mięciela), czego do dziś nie wybaczyła mu większość widzewskich kibiców.

Derby kiboli

Teraz o czarnej stronie derbów Łodzi. Od kilku lat nie chodzę na mecze ŁKS-u z Widzewem, bo * po pierwsze – poziom jest bardzo słaby, a na trybunach więcej było bluzgów niż dopingu (nie uważam za doping przyśpiewek: j…ć Widzew czy ŁKS), a * po drugie – i najważniejsze – ich bohaterami stali się kibole. Wystarczy poczytać relacje z meczów i tego, co działo się wokół, żeby przekonać się, że więcej było o rozróbach, bójkach, spalonych flagach i szalikach, niż zachwytów czy choćby pochwał dobrej gry. Było wiele meczów derbowych, od których zaczynały się serwisy informacyjne wszystkich programów telewizyjnych i radiowych. Niestety, nie mówiono o golach i akcjach, ale o awanturach pod i na stadionie, a także na terenie miasta. Przypomnę tylko, że maszerujący na stadion zadymiarze potrafili spalić budynek, na szczęście opustoszały. W sobotę na stadionie nie będzie kibiców ŁKS-u, którzy zostali ukarani m.in. za ostrzelanie racami sektora z widzewiakami.

Po 4142 dniach przerwy będziemy mieć derby w ekstraklasie.

Choć oba kluby na razie rozczarowują, to – mam nadzieję – rywalizacja o prymat w mieście zmotywuje ich na tyle, że stworzą prawdziwe widowisko. Oby!

WIĘCEJ: Trener Widzewa przed derbami: “Walki nie zabraknie, ale piłkarskich elementów też powinno być sporo”